Najświętsze Serce Jezusa jest jednym z najpopularniejszych tematów w sztuce sakralnej. Na omawianym obrazie Zbawiciel przedstawiony jest w półpostaci, ubrany w czerwoną tunikę i niebieski płaszcz. Jezus lewą ręką noszącą ślady przybicia do krzyża, wskazuje na płonące serce świecące boskim blaskiem. Rany na rękach oraz przebite serce promieniują blaskiem. Serce otoczone jest koroną cierniową i wieńczy je krzyż nawiązujący do zbawczej śmierci. Promienie otaczające Najświętsze Serce są zaś symbolem miłości promieniującej w stronę ludzi. Przestawiony obraz olejny należy do rzadkości, z uwagi na fakt, że niezwykle popularne oleodruki i inne formy powielane – skutecznie wyeliminowały wersje malowane. Obraz malowany jest w uproszczony sposób z jednowymiarowym oddaniem szat Chrystusa i mało subtelną kolorystyką.
Pierwowzorem jest obraz autorstwa Włocha – Pompeo Batoniego z 1760 roku znajdujący się w rzymskim kościele Il Gesù. Większość późniejszych obrazów jest wyraźnym nawiązaniem do tego pierwowzoru. Obraz powstał w oparciu o objawienia św. Małgorzaty Marii Alacoque z 1673. Chrystus nakazał w nich szerzenie kultu swego Serca. Korzenie święta Serca Pana Jezusa w Polsce sięgają czasów przed objawieniami św. Małgorzaty Alacoque. Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa wraz z mszą świętą ustanowił w 1765 r. papież Klemens XIII. Był to przywilej tylko dla Polski, dla ówczesnego Królestwa Polskiego i jednej Konfraterni Najświętszego Serca w Rzymie. W ten sposób Stolica Apostolska odpowiedziała na memoriał biskupów polskich z 1764 r.
