Obraz przedstawia scenę objawienia Matki Boskiej Saletyńskiej. Podobnie jak inne tego typu obrazy jest on malowany według jednego wzorca ukazując Matkę Bożą z La Salette w trzech fazach objawienia. W prawym dolnym rogu obrazu płacząca Matka Boża ukazuje się dwojgu śpiącym pastuszkom, a w miejscu objawienia tryska źródełko. Centralnie przedstawiona Matka Boża symbolizuje orędzie przekazane ludziom. Matka Boża ma na szyi krzyż z symbolami męki: młotkiem i obcęgami. Zgodnie z opisem objawienia strój Matki Bożej był skromny i ludowy. Róże otaczały wieńcem jej głowę, obrębiając jej chustę i zdobiąc obuwie. W lewej górnej część obrazu ukazane jest zniknięcie Matki Bożej w obecności modlących się pastuszków: Maksymina i Melanii.
Obraz związany jest z objawieniem Matki Boskiej w 1846 r. w La Salette we francuskich Alpach. Najstarszy znany polski obraz pochodzi z roku 1849 z Czańca koło Kęt. Obrazy ludowe Matki Bożej Saletyńskiej występują jedynie na terenie Polski południowej, a najliczniej w Galicji, dotkniętej w tym czasie klęską głodu i zarazy. Obrazy Matki Bożej Saletyńskiej jako jedyne spośród polskich ludowych i cechowych obrazów religijnych nie powstały w wyniku skopiowania istniejącego wizerunku czy obrazka dewocyjnego. Są one wynikiem naszej rodzimej plastycznej interpretacji treści objawienia, która dotarła do Polski już rok po objawieniu w La Salette.
