Obraz prezentuje wizerunek Chrystusa – Salvatora Mundi. Jest to tradycyjne przedstawienie Jezusa Chrystusa, który w lewej ręce trzyma jabłko królewskie lub glob, zaś prawą ręką błogosławi ludzkość. Na uwagę zasługuje niezwykle udanie dobrana kolorystyka obrazu. Płaszcz Zbawiciela i nimby są malowane w złotym kolorze symbolizującym boskość Jezusa. Zwracają również uwagę piękne motywy roślinne na płaszczu i złotych nimbach wokół głowy Chrystusa.
Wizerunek Salvatora Mundi pojawił się w sztuce pod koniec XV wieku w epoce renesansu. Najprawdopodobniej typ ikonograficzny Salvator Mundi powstał w Niderlandach w XV w. Większość badaczy za najstarszą zachowaną do dziś realizację tego tematu w malarstwie uznaje wizerunek Chrystusa z Tryptyku Braque autorstwa Rogiera van der Weydena (ok. 1450, Paryż, Luwr). Salvator Mundi miał ukazywać połączenie boskiej i ludzkiej natury Chrystusa: to Zbawiciel z globem, lecz bez korony, w ujęciu frontalnym, portretowym. Glob już w XV wieku miewał formę albo metalowego jabłka królewskiego albo kryształowej sfery. W okresie renesansu następuje odwrót od dramatycznie ukazanego cierpienia Chrystusa – Męża Boleści. Jego miejsce zajmuje coraz częściej majestatyczny wizerunek władcy świata – Salvator Mundi z łagodnie modelowaną twarzą bez oznak cierpienia.
