Obraz przedstawia wizerunek św. Barbary. Jest to przykład niewyszukanego, prostego malarstwa ludowego. Z prawej strony kompozycji widnieje uproszczona bryła wieży, w której święta była uwięziona. Wieża ma trzy okna, symbolizujące Trójcę Świętą. Barbara ubrana jest w jednowymiarowo odwzorowaną suknię, na głowie nosi koronę co podkreśla jej szlachetne pochodzenie. W jednej ręce trzyma palmę, symbol życia wiecznego. W drugiej ręce trzyma kielich eucharystyczny wraz z hostią. Czerwony płaszcz jak i niebieskie niebo malowane są jednorodnie.
Barbara z Nikomedii, była piękną, wykształconą córką zamożnego Dioskura z Heliopolis w Bitynii. Bez wiedzy ojca, pod wpływem filozofa i pisarza Orygenesa z Aleksandrii, Barbara przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Rozgniewany ojciec zamknął córkę w wieży i próbował zmusić ją do wyrzeczenia się wiary. Barbara była okrutnie męczona: biczowana, przypalana ogniem, okaleczana ostrymi narzędziami i pędzona nago przez miasto w końcu została ścięta mieczem przez własnego ojca w okolicy 305 roku. Św. Barbara była bardzo popularna. Wymieniano ją wśród czternastu Świętych Wspomożycieli lub Orędowników. Św. Barbara to patronka dobrej śmierci, czczona szczególnie w zawodach narażonych na nagłą śmierć, czyli np. górników. W ludowej tradycji święta Barbara chroniła od burz, piorunów i pożarów.
