Obraz jest XIX wieczną kopią rzeźby św. Anny Samotrzeciej z Przyrowa. Obraz jest malowany w uproszczony sposób, szaty oddane są jednowymiarowo, z deformacjami proporcji postaci. Charakterystyczne dla warsztatu częstochowskiego jest „grzebykowanie” tła obrazu. W przeciwieństwie do rzeźby – na obrazie Jezus trzyma w ręce różę. Motyw pąka kwiatowego powielony jest również na szacie małego Jezusa. Jest to element wspólny dla innych cechowych i ludowych przedstawień św. Anny Przyrowskiej.
Oryginalna rzeźba św. Anny Samotrzeciej z sanktuarium św. Anny pod Przyrowem, najstarszego w Polsce sanktuarium św. Anny pochodzi z końca XV wieku. Figura przedstawia tronującą św. Annę, przy boku której klęczy młoda Maryja, zaś z drugiej strony na kolanach św. Anny ukazany jest w ożywionej pozie mały Jezus. Siedząca frontalnie św. Anna przygarnia ramionami zarówno Maryję jak i Dzieciątko. Rzeźba przetrwała do naszych czasów w praktycznie niezmienionej formie, jedynie w czasach baroku dodano sukienkę zakrywającą nagie ciało Dzieciątka oraz korony ufundowane w 1651 roku przez Ewę Jurzkiewiczową. Figura św. Anny Samotrzeć umieszczona jest w niezwykle dekoracyjnym i dojrzałym artystycznie ołtarzu autorstwa Jerzego Larsa. Sanktuarium św. Anny z Przyrowa jest najstarszym polskim sanktuarium poświęconym babci Jezusa, a sama rzeźba należy do najpiękniejszych późnogotyckich rzeźb w Polsce. Klasztor, którym pierwotnie opiekowali się bernardyni, zyskał po kasacie konwentu bernardyńskiego nowych opiekunów. W 1869 do Świętej Anny przybyły siostry dominikanki. Do dziś dnia opiekują się one „Skarbnicą miłosierdzia” jak nazywane jest przyrowskie sanktuarium.
