Obraz stanowi szóstą stację z Drogi Krzyżowej czyli św. Weronika ociera twarz Pana Jezusa. W pionowej kompozycji ukazana została scena spotkania niosącego krzyż Jezusa ze św. Weroniką. Na chuście, którą św. Weronika podała Jezusowi widać odbicie twarzy Zbawiciela. W scenie ukazani są jeszcze żołnierz rzymski i dwaj pomocnicy popędzający i bijący Chrystusa w drodze na Golgotę. Tło stanowią bliżej nieokreślone zabudowania.
Jak wynika z treści inskrypcji na innym obrazie z tej serii, obraz powstał przed 1827 roku na zlecenie proboszcza Wacława Kanin. Anonimowy śląski autor wzorował się na Drodze Krzyżowej Felixa Antona Schefflera z 1757 roku, obecnie Ischl, Monachium Niemcy.
Droga krzyżowa w liturgii katolickiej to wielkopostne nabożeństwo, polegające na symbolicznym odtworzeniu drogi Chrystusa na śmierć. W kościołach katolickich droga krzyżowa przedstawiana jest w obrazach lub rzeźbach rozmieszczonych najczęściej na ścianach bocznych świątyni.
Wraz z rozwojem nabożeństwa drogi krzyżowej obrazy lub rzeźby trafiły do wnętrz kościołów, a od XVII wieku ustalono liczbę stacji na 14. Ożywienie kultu św. Weroniki na zachodzie następuje ok. 1300 r. w Biblii Rogera van Argenteuil. W Biblii tej chustę i św. Weronikę włączono do historii Męki Pańskiej. Weronika spotyka Chrystusa w czasie Drogi Krzyżowej i podaje Zbawicielowi do obtarcia oblicza chustę – na której pozostało odbicie twarzy Boga.
