Wizerunek przedstawia Najświętsze Serce Maryi. Choć kult Serca Maryi i Serca Pana Jezusa rozwijały się równolegle, najczęściej mamy do czynienia z wspólnym przedstawieniem tych tematów na jednym obrazie bądź na parze obrazów (pendant). W zdecydowanej większości do dziś przetrwały obrazy fabryczne (oleodruki). Prezentowany obraz ma mało cech indywidualnego malarstwa ludowego. Maryja trzyma w lewej dłoni gorejące z rozpaczy serce przebite mieczem. Wokół serca jest wianuszek z kwiatów. Od strony kompozycyjnej i malarskiej obraz jest schematyczny i mało oryginalny.
Kult Serca Maryi sięga czasów wczesnochrześcijańskich, a od XII w. pojawiły się modlitwy do Serca Maryi, Matki Miłosierdzia. Ważną postacią związaną z kultem Serca Maryi był św. Franciszek Salezy (1567-1622), doktor kościoła, którego pisma zainspirowały m.in. św. Jeana Eudesa. W 1681 roku ukazało się w druku „Przedziwne Serce Najświętszej Matki Bożej”, w którym św. Jan Eudes wyłożył naukę dotyczącą nabożeństwa do Serca Jezusa i Jego Matki. Na początku XVII w. pojawia się święto ku czci Serca NMP, obchodzone przez bractwa maryjne we Francji, a pod koniec XVII w. i w wieku XVIII w całej Europie i Rzeczypospolitej. Warto wspomnieć bractwa w Wilnie od 1717 r. i w Warszawie u karmelitów od 1723 r. Ogromną rolę w kulcie Serca Maryi odegrały Jej objawienia, szczególnie w 1830 św. Katarzynie Labouré, w Paryżu. Drugim niezwykle ważnym wydarzeniem było objawienie w Fatimie w 1917 roku.