Najświętsze Serce Jezusa jest jednym z najpopularniejszych tematów w sztuce sakralnej. Na omawianym obrazie Zbawiciel przedstawiony jest w półpostaci i ubrany w czerwoną tunikę. Jezus lewą ręką noszącą ślady przybicia do krzyża, wskazuje na płonące serce świecące boskim blaskiem. Serce to krwawi w miejscu przebicia lancą i otoczone jest koroną cierniową. Serce wieńczy krzyż nawiązujący do zbawczej śmierci. Promienie otaczające Najświętsze Serce są zaś symbolem miłości promieniującej w stronę ludzi. Przestawiony obraz olejny należy do rzadkości, z uwagi na fakt, że niezwykle popularne oleodruki i inne formy powielane – skutecznie wyeliminowały wersje malowane. Obraz malowany bardzo starannie zarówno, jeśli chodzi o światłocienie twarzy Chrystusa jak i trójwymiarowe szaty. Obraz jest datowany i podpisany: „malował Stolarski 1898 r”. Być może jest to syn lub wnuk Sebastiana Stolarskiego (1798 – 1875) malarza obrazów sakralnych z Myślenic.
Pierwowzorem jest obraz autorstwa Włocha – Pompeo Batoniego z 1760 roku znajdujący się w rzymskim kościele Il Gesù. Większość późniejszych obrazów jest wyraźnym nawiązaniem do tego pierwowzoru. Obraz powstał w oparciu o objawienia św. Małgorzaty Marii Alacoque z 1673. Chrystus nakazał w nich szerzenie kultu swego Serca. Korzenie święta Serca Pana Jezusa w Polsce sięgają czasów przed objawieniami św. Małgorzaty Alacoque.
Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa ustanowił papież Klemens XIII w 1765 r. jako przywilej dla ówczesnego Królestwa Polskiego oraz Konfraterni Najświętszego Serca Jezusa w Rzymie. Przyczynili się do tego polscy biskupi, wystosowując memoriał do papieża, gdyż na ziemiach polskich kult ten rozwijał się już wcześniej. Na cały Kościół święto to rozszerzył papież Pius IX w 1856 r., a Leon XIII w 1899 r. dokonał aktu poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
