Wizerunek Matki Bożej Leżajskiej. Obraz jest XIX wieczną kopią obrazu z sanktuarium w Leżajsku z końca XVI wieku. Obraz jest malowany na płótnie, nimby oraz fragmenty szat Matki Boskiej i Jezusa są wypukłe, „grzebykowane” i malowane na złoty kolor dla podkreślenia bogactwa obrazu. Zgodnie z tradycją wizerunek obu postaci otoczony jest 12 gwiazdami. Na leżajską proweniencję wskazują jednoznacznie takie szczegóły jak: identyczny układ figuratywny, specyficzny kształt koron, niezwykła kwiecistość szat, ornamenty roślinne, rzadko spotykane kilka rzędów pereł na szyi Matki Boskiej wraz z krzyżykiem o określonym kształcie. Obraz zachował się z oryginalną ramą i dodatkowymi papierowymi zdobnymi aplikacjami wokół obrazu.
Oryginalny obraz jak i zbudowane później sanktuarium związane jest bezpośrednio z prywatnymi objawieniami Tomasza Michałka. W 1590 r. Matka Boża z Dzieciątkiem i św. Józefem objawiła się w leżajskim lesie Michałkowi. Wraz z objawieniem Matka Boża życzyła sobie aby w tym miejscu wybudować kościół. W 1598 r. kościół był gotowy a jego konsekracji dokonał bp. Solikowski. Świątynia z obrazem Matki Bożej Leżajskiej stała się od razu miejscem licznych pielgrzymek. Ze względów logistycznych od 1603 r. do pomocy poproszono zakonników bernardyńskich. W 1608 r. nastąpiło uroczyste przekazanie świątyni w opiekę ojcom bernardynom, którzy opiekują się sanktuarium do dnia dzisiejszego.
Oryginalny obraz z końca XVI wieku znajduje się do dziś w bocznym ołtarzu Bazyliki OO. Bernardynów pw. Zwiastowania NMP w Leżajsku. Namalowany w typie ikonograficznym Matki Boskiej Śnieżnej z Rzymu należy do najstarszych tego typu wizerunków w Polsce. Obraz został namalowany przez ks. Erazma z Leżajska. Namalował on do kościoła łącznie trzy obrazy. Jeden z nich czczony do dziś, to właśnie obraz Matki Bożej Leżajskiej (tzw. „biały”). Obraz powstał wg. wizji Michałka jednak nie było na nim św. Józefa.
Obraz koronowano w 1752 roku koronami papieża Benedykta XIV.
