Wizerunek przedstawiający Matkę Bożą Karmiącą oparty jest najprawdopodobniej na dewocyjnym miedziorycie Pfeffela z pierwszej poł. XVIII w. Prezentowany obraz jest poprawny anatomicznie i starannie wykonany. Podobny stylistycznie obraz znajduje się w kościele w Brańszczyku pod Wyszkowem (źródło: A. Kunczyńska – Iracka „Malarstwo ludowe kręgu częstochowskiego”). Matka Boża ubrana jest skromnie, na głowie ma tiulową łoktuszę i jest otoczona 12 gwiazdami. Dzieciątko jest owinięte również tiulową tkaniną. Temat obrazu był w XIX w. stosunkowo popularny z uwagi na to, że wierzono iż Matka Boża chroniła od głodu. Według tradycji mieszkańcom domu, w którym jest czczony obraz Matki Bożej Karmiącej nigdy nie zabraknie chleba. Z tego powodu bardzo często nowożeńcom podarowywano taki właśnie obraz.
Motyw Madonny Karmiącej jest znany w sztuce od czasów średniowiecza. Łacińska nazwa tego typu przedstawień to „Maria Lactans”. Do najoryginalniejszych przedstawień tego typu należą te z końca średniowiecza, gdzie pokazanie karmiącej Matki Bożej z odsłoniętą piersią było normalne i naturalne. Najbardziej znanym i najczęściej kopiowanym obrazem Madonny Karmiącej jest obraz, którego autorem jest Andrea Solari, pod tytułem: „Madonna z zieloną poduszką”, (ok. 1507-10, Paryż, Luwr).
