Obraz przedstawia Grób Pański. Jest to jeden z trzech obrazów (pozostałe przedstawiają Matkę Bożą Saletyńską i św. Barbarę) tego samego autora, pochodzących z wiejskiej chaty na Podhalu. Obraz posiada bardzo wyraźne cechy twórczości podhalańskiej. Uproszczenia tematu, konturowy i płaszczyznowy sposób malowania wywodzą się z popularnego na Podhalu malarstwa na szkle o czym świadczy choćby odbicie lustrzane „N” w napisie INRI. Obraz powstał na podstawie jednego wzorca, którego źródłem były niemieckie obrazki dewocyjne. Czasy kiedy powstał uwzględniały zarówno tradycję składania do Grobu Pańskiego figury Chrystusa jak i wystawienia Najświętszego Sakramentu oraz Jego adoracji. W tym kontekście centralnym elementem obrazu jest Najświętszy Sakrament. Choć sama kompozycja obrazu nie jest oryginalna, to szczegóły, wystrój grobu, ornamenty kwiatowe są już charakterystyczne dla kultury podhalańskiej.
Tradycja przygotowywania Grobów Pańskich sięga XI wieku. Wystawienie Najświętszego Sakramentu w Wielki Czwartek zyskiwało z czasem coraz więcej pasyjnych elementów. Wiązało się to ze średniowiecznymi dramatami liturgicznymi i dramatyzowanymi obrzędami: depositio (złożenie do grobu), visitio (nawiedzenie grobu) i elevatio (powstanie z grobu). Polska tradycja urządzania Grobu w Wielki Czwartek została przeniesiona na Wielki Piątek, a w krajach zachodnich praktycznie zanikła. Wyróżniającą polską cechą było umieszczanie akcentów politycznych czy społecznych w dekoracji grobu. Miało to swój kontekst historyczny i odgrywało ważną rolę w zachowaniu świadomości narodowej.
W Polsce już od dawna odróżniano wielkoczwartkowy ołtarz wystawienia zwany „Ciemnicą” (od ciemnego więzienia) od ołtarza Grobu Pańskiego. Przeniesienie Najświętszego Sakramentu na osobny ołtarz w Wielki Czwartek było traktowane jako symbol drogi Jezusa i Jego uczniów do Ogrodu Oliwnego, zaś czuwanie przy Najświętszym Sakramencie: bądź jako trwanie przy modlącym się w Ogrójcu Chrystusie, bądź jako towarzyszenie opuszczonemu Jezusowi w więzieniu.
